"ŻYCIE PO ŚMIERCI"

Vincent Vega

Oto moja bajka. Rymowane bajki chyba zalicza się do prozy, ale jeżeli się mylę to Talia przeniesie ją w odpowiednie miejsce.
________________________________________________________________

"ŻYCIE PO ŚMIERCI"

Śmierci, co jest po Tobie?
Spytało raz Życie,

Czy wielka rzeka smutna jak lament,
O wodach gorzkich niczym atrament,
Po której pływa gondolier w kapturze,
Z krzywymi palcami i w czarnym mundurze?

Śmierci, no powiedz,
Co jest po Tobie?

Czy ogród pachnący cały rok wiosną,
Gdzie wśród potoków lotosy rosną,
Które się mienią barwami tęczy,
A chytra jabłoń przechodniów nęci?

Śmierci, nie drocz się ze mną,
Co jest po Tobie?

Czy setka walczaków z całusem na ustach,
Którym niestraszna krwawych ran pustka,
Będzie świętować do dziejów zachodu,
By wówczas mordować w imię dobrych Bogów?

Śmieci, wciąż milczysz,
Czyżbym na Tobie się już kończyło?

Czy nie ma nic prócz grobu zimnego,
I wnętrza trumny jak kruki ciemnego,
Małych robaczków co trawią do woli,
Ścierwo cuchnące fetorem niedoli?

Śmierć wciąż milczała,
A Życie pytało,
Nie zrażone porażką,
I tak się zostało.

Vincent Vega

To jest bajka z morałem. Dla Homo Sapiens chyba nie muszę go tłumaczyć. Moja innowacyjna konstrukcja. Poezja to to nie jest chyba.

Streiner

Lecz dnia pewnego, coś się zmieniło
i śmierci choć cicho, to przemówiło

przestań już w końcu mnie o to pytać
czy ty nie musisz już gdzieś z tond zmykać?
może ktoś długo na ciebie czeka
prosi i woła gdzieś tam, z daleka?

łazisz tak za mną, jak dziecko za matką
ty jesteś prozą
a ja zagadką...

Vincent Vega

Dobrze, że ja jednak wole pisać prozę, bo bym się zmartwił.

Streiner

jeżeli zaczynasz coś pisać? to napisz to do końca...